Με ξύπνησε μια ήσυχη νύχτα, o εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπής του θανάτου...
Τόσο σοκαριστικά δυνατός, που έκλεισα βιαστικά τ'αφτιά μου - μα και τα μάτια μου μαζί, λες και θα εμπόδιζα έτσι τη σιωπή να κουρνιάσει στα σωθικά μου
Τα έκλεισα τόσο δυνατά, που θαρρώ μόνα τους άρχισαν να δακρύζουν
Μ' αγκάλιασες τρυφερά και με ρώτησες γιατί κλαίω
Δεν ήξερα τι να σου πω
Προσπάθησα, μα δε μπορούσα να μιλήσω...
Φαίνεται, πως όσο σφιχτά κι αν σφαλίσεις τα μάτια σου
Η σιωπή του θανάτου βρίσκει πάντα το δρόμο της ...
© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)
© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)
Καλησπέρα Στέβη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε κάθε σου άρθρο μικρό ή μεγάλο θα σε παρακολουθώ και θα δηλώνω την παρουσία μου με ένα σχόλιό μου.
Αντώνης
Καλησπέρα..Αν και με γέμισες φόβοεπειδή γράφεις για θάνατο μου άρεσε η ανάρτησή σου.Κρύβει ενα πολυ ευαίσθητο άνθρωπο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σιωπή του θανάτου, πάντα μουρμουρίζει ...
ΑπάντησηΔιαγραφήτην περιπέτεια μιας ζωής που άφησε πίσω της !!!
Κι εξαρτάται απ' τις κεραίες του καθενός, ν' αντλήσει χρήσιμα διδάγματα ...
Ειδικά αν το ταξίδι αυτό δεν αρκείται στην πεζή καθημερινότητα, αλλά μερικές φορές γίνεται περίπατος στα σύννεφα !!!
Περιχαρής για τη γνωριμία ...
Αυτή η σιωπή...που μένει χαραγμένη μέσα σου.. συνάμα με τον πόνο του αποχωρισμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τυχαίνει να κοιτάς τα σύννεφα καμιά φορά , ελπίζοντας σ΄ένα σημάδι.. έστω τόσο δα μικρό!σημάδι παρουσίας.. σημάδι πως δεν έμεινες μόνος..
Ναι. είμαστε λυπόψυχοι μπροστά στον πόνο του αποχωρισμού.Μα η σιωπή αυτή είναι που μένει σταθερά...σταθερά.