31 Οκτωβρίου 2010

Ο θόρυβος της σιωπής ...

















Με ξύπνησε μια ήσυχη νύχτα, o εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπής του θανάτου...
Τόσο σοκαριστικά δυνατός, που έκλεισα βιαστικά τ'αφτιά μου - μα και τα μάτια μου μαζί, λες και θα εμπόδιζα έτσι τη σιωπή να κουρνιάσει στα σωθικά μου
Τα έκλεισα τόσο δυνατά, που θαρρώ μόνα τους άρχισαν να δακρύζουν
Μ' αγκάλιασες τρυφερά και με ρώτησες γιατί κλαίω
Δεν ήξερα τι να σου πω
Προσπάθησα, μα δε μπορούσα να μιλήσω...
Φαίνεται, πως όσο σφιχτά κι αν σφαλίσεις τα μάτια σου
Η σιωπή του θανάτου βρίσκει πάντα το δρόμο της ...

© Στέβη Σαμέλη
(Από την ποιητική συλλογή "Μια βόλτα στα σύννεφα" - εκδόσεις Ιωλκός 2012)

4 σχόλια:

  1. Αντώνης Μεσσήνιος3 Νοεμβρίου 2010 στις 11:11 μ.μ.

    Καλησπέρα Στέβη,
    Σε κάθε σου άρθρο μικρό ή μεγάλο θα σε παρακολουθώ και θα δηλώνω την παρουσία μου με ένα σχόλιό μου.
    Αντώνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα..Αν και με γέμισες φόβοεπειδή γράφεις για θάνατο μου άρεσε η ανάρτησή σου.Κρύβει ενα πολυ ευαίσθητο άνθρωπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η σιωπή του θανάτου, πάντα μουρμουρίζει ...
    την περιπέτεια μιας ζωής που άφησε πίσω της !!!
    Κι εξαρτάται απ' τις κεραίες του καθενός, ν' αντλήσει χρήσιμα διδάγματα ...
    Ειδικά αν το ταξίδι αυτό δεν αρκείται στην πεζή καθημερινότητα, αλλά μερικές φορές γίνεται περίπατος στα σύννεφα !!!
    Περιχαρής για τη γνωριμία ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αυτή η σιωπή...που μένει χαραγμένη μέσα σου.. συνάμα με τον πόνο του αποχωρισμού.
    Και τυχαίνει να κοιτάς τα σύννεφα καμιά φορά , ελπίζοντας σ΄ένα σημάδι.. έστω τόσο δα μικρό!σημάδι παρουσίας.. σημάδι πως δεν έμεινες μόνος..
    Ναι. είμαστε λυπόψυχοι μπροστά στον πόνο του αποχωρισμού.Μα η σιωπή αυτή είναι που μένει σταθερά...σταθερά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή